Waarschuwing!!! lees deze pagina niet als u gevoelig bent voor het onderwerp Suicide (zelfdoding).

Toch klachten n.a.v. het lezen van deze pagina? Bel dan Direct met u huisarts, het alarmnummer 112, of naar stichting 113 suicide preventie (0800-0113). 

Met  113 kan je ook anoniem chatten. ga naar 113.nl en kies chat met ons. 24/7 bereikbaar.

Wat is SUICIDE?

Suicide is ook wel bekend als Zelfdoding of zelfmoord. en betekend dat een persoon bewust een actie uitvoert die tot diens dood kan/zal lijden. 

Waarom is spreken over Suicide zo belangrijk?

Mensen die over gaan tot zelfdoding, doen dat in de meeste gevallen omdat men het gevoel heeft dat hun leven een lijdensweg is. een lijdensweg zonder of met een heel onvoorspelbare uitkomst. dit drukt uiteindelijk zo op de psyche, dat men geen andere uitweg ziet/voeld/dent te hebben dan zelf een einde te maken aan dat lijden.

Door open en met respect met elkaar over suicide en of suicide gedachten te praten, is er een kans dat de persoon die ermee worstelt gehoord en geholpen kan worden. Ook maakt openlijk bespreken mogelijk dat signalen door anderen eerder worden gezien/gehoord waardoor escalatie zou kunnen worden voorkomen.

Mijn verhaal over Suicide:

Mijn persoonlijke verhaal over suicide is er een die jaren terug gaat in de tijd. Ik denk dat ik me er rond mijn 12de levensjaar echt bewust van ben geworden. (dus wederom samenvallend met verergering van psychische problemen) Depressie, gepest worden, eetproblemen, verandering in gezinssituatie, maladaptive daydreaming waardoor ik dacht dat ik gek aan het worden was enz.)

Steeds vaker kreeg ik op mijn zwartste momenten gedachten en gevoelens rond de dood. De sterkste druk daarin lag op de gedachte dat als ik dood zou zijn, niemand mij zou missen en ik rust zou krijgen van alles wat er in mijn leven aan de gang was.

Ik werd bang van mezelf, trok mezelf eigenlijk alleen nog maar meer terug en sprak hier niet over. Mijn gedrag werd op school wel opgemerkt (maar werd door mijn mentrix gezien als gevolg van het pesten op school) en ik werd naar Maatschappelijk werk gestuurd. Waar ik vervolgens niet sprak over mijn donkere gedachten. Er werd zover ik mij herinner ook niet naar gevraagd in die gesprekken. De gesprekken gingen over het omgaan met de pesters, de situatie thuis (nogsteeds melde ik niets van het misbruik)en de beginnende signalen van wat uiteindelijk Maladaptive daydreaming bleek te zijn. 

Ik was wel in overleg naar mijn moeder en haar man verhuisd op aandringen van maatschappelijk werk aan mijn ouders.Maar wat aan de buitenkant over kwam als een goede nieuwe start, bleek binnen in mij niets te veranderen aan mijn steeds drukker wordende hoofd. Door de Maladaptive daydreaming richte ik me steeds meer naar binnen en werdt ik moeilijker en moeilijker bereikbaar. 

Ergens in het jaar tussen mijn 14de en 15de Bleek de druk te hoog en ben ik op een middag in mijn slaapkamer raam gaan zitten met de gedachte om eruit te springen. Wat ik me zelf herinner daarvan is dat ik daar zat en iets in mij me zei dat ik dat Lee (lee baxter- Caught in the act) niet aan kon doen. en ik uiteindelijk uit de raam ben gegaan, terug naar binnen. Mijn Maladaptive "waanbeelden en gedachten" hebben mij destijds dus letterlijk het leven gered. Ik ben hier een dag over blijven zwijgen. Maar uiteindelijk brok ik op school in de pauze. tijdens het wachten op de les zat ik met nog wat klasgenoten in de gang en heb ik kenbaar iets laten vallen, want ik herinner me de stem van een van de klasgenoten die tegen de juf sprak. ze zei ongeveer zoiets als "juf, er zit hier iemand die er geen zin meer in heeft ofzo". (ik weet wie het zei maar kies er voor om haar identiteid niet te onthullen. mocht ze dit lezen...je was mijn redder in nood en daar ben ik je dankbaar voor). De juf stuurde mijn klasgenoten het lokaal in en nam mij apart mee naar een leeg lokaal, waar ze met me sprak. later belde ze mijn moeder en stelde maatschappelijk werk op de hoogte. 

Door deze situatie kreeg hulpverlening door dat er meer aan de hand was en werd ik na van allerlei tests verwezen naar een ggz kliniek waar ik ambulant zou worden behandeld.

Ook daar sprak ik niet over wat er nou werkelijk mis was en richtte de zorg zich op het verwerken van het pesten. waardoor mijn suicide gedachten en gevoelens bleven bestaan. Wel was ik zelf erg geschrokken van deze actie van mezelf en draag ik sinds die dag altijd een donorcodicil bij me. Kort nadat alles in gang was gezet gebeurde er na een dag stage lopen, bij een bezoek aan mijn vader iets kleins en spatte ik (ondanks dat ik met mijn moeder had besloten tegen papa te zwijgen) in duizend stukjes uit elkaar. Ik gooide er uit wat er was gebeurt en er gebeurde waar mijn moeder denk ik al zo voor had gevreesd. In plaats van met mij te praten. te vragen hoe het ging en of hij iets kon doen om me te helpen, werd mijn vader woest. rende als een kip zonder kop rond en gilde waar hij dat nu weer aan verdiend had. Mijn vader brak die dag mijn hard of het stukje dat daar in ieder geval nog van over was. 

De gedachten aan suicide zijn nooit meer echt weg gegaan. en in situaties waarin mijn stresslevels oplopen is en blijft het oppassen. iedere keer weer. tussen de beschreven situatie in mijn pubertijd en 2021 (dit is even een gok want ik ben de datum ergens in mijn hoofd een beetje kwijt)bleef mijn gevecht dus vooral in mijn hoofd. 

Maar toen mijn man en ik na 10 jaar vechten voor gerechtigheid met de overheid de hoger beroeps procedure verloren. en onze wereld in stortte kreeg ik snachts een hele grote paniek aanval, die niet reageerde op de technieken die ik tot dan toe had weten toe te passen. Ik herinner me in detail hoe ik op mijn rug in bed lag en de gedachte "ik ga naar beneden en ik neem dat (ik had een specifiek mes in mijn hoofd) mes en ik ga hier weg" sterker en sterker werd. Uiteindelijk heb ik mezelf zover gekregen om uit bed te stappen, en in mijn studio (hobbyruimte) te gaan zitten en een chat met 113 te te starten. die mij gelukkig hebben kunnen helpen om mijn gedachten geordend te krijgen, waarna de gedachten eindelijk terug zakte naar hun "normale" niveau. Inmiddels op een punt in mijn leven dat er mensen om me heen staan die bereid zijn me te helpen, was ik daarna in staat om om hulp te vragen en die hulp ook te aanvaarden.

als je nu denkt "dat was het dan"... er is nog 1 situatie geweest in 2023, die me duidelijk heeft gemaakt hoe hard ik hierin op mezelf zal moeten blijven passen. Ook in deze situatie schoot mijn stress door problemen met instanties omhoog en zat ik op de bank met de telefoon in mijn hand, te wachten op moed om onze huisarts (die onze situatie gelukkig heel goed kent en weet hoe te handelen) te bellen. Terwijl mijn man de spanning van mijn paniek ook niet meer aankon en tegen mij zei dat we het dan maar gewoon moesten gaan doen deze keer. zodra ik merkte dat hij het toe zou laten belde ik de spoedlijn van de huisarts en zodra er werdt opgenomen en ik mijn naam had gezegt zei ik "we zitten hier allebij door heen en het gaat niet goed". De assistente gaf dat door aan de huisarts en die belde dan ook binnen enkele minuten terug om te horen wat er aan de hand was. ze is die middag nog aan huis geweest en door haar rustige maar standvastige houding kalmeerden ik en mijn echtgenoot gelukkig tot een heelbaar niveau. 

Ik weet dat het moeilijk is. dat het voeld of niemand je zal begrijpen. maar herken je je zelf in mijn verhaal? ROEP OM HULP! dat kan bij familie zijn, bij vrienden, bij kennissen, bij leraren, bij sportcoaches, bij hulpverlening en dus bij je huisarts (boven de 18 heeft ze huisarts zwijgplicht en mag niets van wat je verteld naar je ouders worden gecommuniceerd).