Relaties,Intimiteit & Seksualiteit (Mijn Verhaal)

NOTE:

Ik spreek in dit hoofdstuk puur en alleen vanuit mijn eigen ervaring(en) in mijn relatie(s). En dan voornamelijk de inmiddels al bijna 24 jaar durende liefdes relatie met mijn echtgenoot. Gewoon omdat ik verder zelf nog weinig onderzoek heb gedaan naar ervaringen van anderen op dit specifieke vlak. 

 Hechtingsproblematiek:

Ondanks slechts 1 keer genoemd in mijn dikke medisch dossier zie je achteraf door alle relaties heen (familie, vrienden & liefdes relatie) duidelijke sporen van wat men een Hechting stoornis noemt. Die meestal het gevolg is van een onveilige hechtingssituatie in de vroege kindertijd. Er zijn verschillende varianten van een hechtingsstoornis vast gelegd.  https://www.psyned.nl/hechtingsproblematiek/ geeft hier een redelijk duidelijke omschrijving van. 

Bij mezelf merk ik vooral op dat ik van een kant veel aanmoediging en bevestiging nodig heb van anderen, maar aan de andere kant me snel onveilig voel bij anderen en dat contact dus ook weer snel zal gaan vermijden of afstoten. Dat is zowel zo in Familie relaties als in Vriendschap relaties & liefdes relatie, het resultaat is dat ik geen contact heb met mijn familie en vrijwel geen vriendschappen heb of deze niet in stand heb weten te houden in de loop van de jaren.

Pas sinds ik op de juiste plek zit voor therapeutische behandeling van mijn trauma's beginnen er stukje bij beetje relaties te ontwikkelen die wat meer stabiel lijken te kunnen zijn. Mijn rugzak eerder was vooral veel te vol waardoor ik viel als ik mijn handen zou uitstrekken, weet ik nu.

De Datingsite...

Goed... laat ik nu beginnen aan mijn verhaal over hoe de relatie met mijn echtgenoot ontstond en ontwikkelde waardoor ik nu kan zeggen ...JA een relatie als je trauma hebt is wel degelijk mogelijk! je moet alleen even leren dat buiten de maatschappelijke lijnen kleuren de juiste weg zou kunnen zijn. 

Het liep tegen het einde van mijn laatste schooljaar op de MBO opleiding. Ik was net 20 geworden en had tot die tijd nog geen enkele relatie gehad. Ik wilde wel...werd zelfs een paar keer verliefd, maar door die veel te grote rugzak met als gevolg nogal wat psychische problemen ontstond er nooit verbinding. Op dat moment dus begon ik me wel steeds bewuster te worden van een verlangen in mij. Ondanks mijn angst bij elke man die ook maar in mijn buurt kwam... kon ik dat verlangen niet heel lang meer negeren. Maar ik was er zelf behoorlijk van overtuigd dat ik te stom/dom/dik en lelijk was om ooit aan de man te komen. En met die attitude zou het natuurlijk al helemaal niets worden. 

Kort voor de jaarwisseling echter plaatste ik vooral om mezelf te bewijzen dat ik gedoemd was alleen te blijven, toch een advertentie op een van de Dating websites (apps als tinder had men toen nog niet). Waarin ik vooral heel open was over mijn nogal hoge gewicht en nog wat zaken die ik vooral niet goed vond aan mezelf. Een complete Hackpoging dus van mijn onderbewuste om deze magere poging van mezelf af te breken voor hij kon beginnen. 

Wat was ik dus verbaast dat er binnen een dag al twee nette mailtjes in de inbox zaten. 1 van een man die kok was in het noorden van het land, en 1 van een man die alleenstaand vader was. Met de eerste heb ik ongeveer twee weken via de Messenger van de site gechat, maar uiteindelijk leken we toch te verschillend en gingen we ieder ons eigen weg. Met de tweede had ik korter contact maar die liet vrij snel niets meer van zichzelf horen. Ik was enigszins uit het veld geslagen, maar ik gaf nog niet op. Dus ontving ik na een poosje nog een bericht van een jonge man die in Amsterdam leefde en even later het leger in zou gaan. op zijn verzoek hebben we telefoon nummers uitgewisseld en zo'n twee weken lang belden we regelmatig met elkaar. Met deze jongen kwam het zelfs tot mijn allereerste echte date. Ik zou hem met mijn moeder van het station komen halen. hij zou bellen als hij er bijna was. Op de ochtend zelf geen telefoon...hij nam ook niet op. Dus ik dacht daar gaan we weer... maar hij belde alsnog en bleek zich verslapen te hebben. toen ik hem uiteindelijk van de trein ophaalde. (oeh wauw wat een mooie vent om te zien.:-) ) had hij een bosje bloemen bij voor mijn moeder en bonbons voor mij. (rare snuiter) Thuis was hij meer in gesprek over voetbal met mijn stiefvader dan met mij en na een gedeeld betaald dinertje wisten we eigenlijk allebei dat het niets zou gaan worden. (al hoopte ik toch want ja hij had aandacht getoond).

Mijn Ridder in de witte auto...

Ik stond op het punt om de advertentie te verwijderen. Helemaal overtuigd van mijn gelijk. Toen ik nog een mailtje in de inbox zag staan. Een behoorlijk uitgebreid mailtje wel te verstaan en ik besloot toch maar terug te mailen. Met die zet ondstond er een twee maanden durende email uitwisseling, waarin we besloten elkaar geen foto's te sturen en puur te zien hoe dit zou gaan lopen, Ook beloofde deze Ridder in zijn witte auto niet naar een ontmoeting te vragen tot ik er zelf over zou beginnen. Die belofte moest hij echter een week voor Valentijnsdag 2001 naar eigen zeggen breken, omdat voor hem al duidelijk was...ik ben verliefd. Heel nerveus...maar vast beraden, want ook ik voelde de vlinders inmiddels flink fladderen, stemde ik in met zijn voorstel voor een date in de middag van 14 februari. Waar we heen zouden gaan wilde hij me vooraf niet zeggen. Alleen dat hij de perfecte locatie in gedachten had.  

Op de dag zelf, moest ik in de ochtend naar de tandarts, deed ik boodschappen en bakte ik een cake waarna ik nerveus door ons huis dwalend op mijn date wachtte. Om precies de afgesproken tijd ging de bel en racete ik in mijn lange zwarte rok en een zwart grijze gebreide trui van de trap af naar de deur. Daar stond hij hoor... Een keurig gekapte, magere, en duidelijk nerveuze jonge man met een mega bos rode rozen (99 stuks). Ik ging hem na het aannemen van de bos voor de trap op naar boven. waar mijn moeder (want kennelijk vertrouwde ze het toch nog steeds niet helemaal) gelukkig zonder mijn stiefvader deze keer, ons op wachtte. Na wat algemeen gepraat te hebben bij een kopje thee en een plakje cake, zijn we even een ronde gaan wandelen en daarna hebben we op mijn kamer prive nog goed zitten praten. Tegen 17 uur geloof ik, vertrokken we dan naar het restaurant, wat bleek een Japans restaurant waar hij een 11 gangen diner had geboekt dat speciaal voor valentijnsdag was bedacht. Wat een heel prettige bijkomstigheid was...in plaats van tegenover elkaar, zat je hier naast elkaar en rond een grote bakplaat waar een kok de hele avond alle gerechtjes klaar maakte. dat bood tegelijkertijd wat entertainment. Het was na elven toen mijn ridder me met zijn witte auto netjes thuis afzette. en sinds de zaterdag erna zijn we officieel een stel. 

Verliefd...

Op die Zaterdag 17 Februari lichte ik voor hem een mini tipje van mijn trauma sluiers op. Waardoor hij zo hij zelf zegt verschillende al tijdens onze mailtjes naar elkaar opgemerkte puzzelstukjes in elkaar kon passen.       

Na een aantal maanden bioscoopbezoekjes, dinertjes en het officieel voorstellen aan ouders en grootouders zouden zijn ouders voor hun jaarlijkse paar maanden Italië weg zijn en mocht ik voor die periode bij mijn date verblijven. Achteraf vertelde hij me dat hij in de eerste periode van onze verkering al had opgemerkt dat het helemaal niet zo goed met mij ging thuis als ik wilde doen voorkomen, en had voor zich zelf dus bedacht mij onder het mom van die afwezigheid van zijn ouders bij mijn moeder en stiefvader weg te halen. Terug naar huis ben ik ook niet meer gegaan. Al zorgde mijn aanwezigheid in zijn gezin ook voor nogal wat stress en ongemak. die ik van wegen de privacy van mijn schoonfamilie en man hier niet zal benoemen. Voor mij voelde het ondanks alles als de redding die ik nodig had.

Verloofd en getrouwd...

Zo leefden we tot ik in augustus 2003 op urgentie een flatje kon betreden. En mijn inmiddels Verloofde (we zijn in maart/april 2002 verloofd tijdens een weekje disneyland Parijs en in September 2004 getrouwd) trok bij me in.  

Niet over rozen...

Ondanks allebei straalverliefd te zijn en we het op algemeen vlak heel goed hadden samen, bleek Intimiteit en Seksualiteit een veel moeilijker pad om te bewandelen. Wat het nog wat lastiger maakte weten we achteraf is dat naast mijn trauma's we allebei geen enkele relatie ervaring hadden met andere partners. Hoewel ik van nature een echte knuffelkont ben zaten de hechtingsproblematiek, mijn super negatieve gedachten over mezelf en mijn grote moeite met vertrouwen flink in de weg. Uiteindelijk ben ik ondanks mijn man aangaf dat ik het alleen moest doen als ik dat zelf wilde aan Seksualiteit begonnen uit angst om hem te verliezen en omdat, om de kinderen te krijgen waar ik zo naar verlangde een mens nou eenmaal niet zonder seks kan. Maar soepel en "ongedwongen" is het nooit gegaan. 

Jaren aanmodderen.... 

Al snel was binnen onze relatie seks zo'n grote frustratie dat daardoor kussen en knuffelen ook niet meer konden. We vermeden elkaar op dat vlak volledig. Hij uit angst om mij ook maar het gevoel te geven dat hij meer van me wilde en ik omdat ik zijn frustratie (hormonaal en niet hormonaal gedreven) heel duidelijk voelde en dat me triggerde en  bang maakte. Waardoor steeds meer ruzie ontstond om de stomste kleinigheden en we meermaals op een punt gestaan hebben om ons huwelijk af te breken.

Buiten de lijntjes leren kleuren... 

Zo'n 10 jaar na ons huwelijk biechtte mijn man me via een email op dat hij heel veel van mij hield en eigenlijk echt niet bij me weg wilde, maar dat hij zo ook niet verder kon. Hij vroeg me of we samen naar een oplossing konden zoeken waar we beide achter konden staan. Vreemd gaan zonder mijn toestemming was geen optie. Dat wisten we allebei en wilden we ook allebei niet. Voor het bezoeken van een Prostituee voelde we ook niets. Hij omdat hij naar eigen zeggen (en uit eigen ervaring weet ik ook dat dat zo is) wel bepaalde gevoelens voor een vrouw moet hebben om met haar het bed te kunnen delen. En ik omdat dat idd zo koud en zakelijk voelt en ik mijn man zoveel meer gunde. Nog daargelaten over de kosten die dat met zich zou meebrengen. Na een aantal weken overleg waren we er uit. We moesten een vrouw vinden die bereid was een friends with benefits relatie aan te gaan. Die zowel vriendschap als intimiteit en seksualiteit kon bieden. en die er geen problemen mee had dat mijn man verder gelukkig getrouwd was en dus instaat om dat huwelijk binnen afspraken te respecteren. Ondanks dat het een grote gok was en voor ons allebei onzeker voelde plaatsten we gezamenlijk een advertentie op verschillende websites waarin we heel open en eerlijk uitlegden wat wie en waarom we zochten.

Het gevonden vormgeven...  

Naast een hele hoop uiteenlopende duidelijk niet erg serieuze reacties, schoof er op een dag een langere mail binnen van een jonge vrouw die vertelde bewust singel te zijn maar die ondanks de stelligheid geen vaste relatie te willen, wel begon te merken dat ze meer nodig had dan de losse seks vriendjes van voorheen. En zo raakten we via de email met elkaar aan de praat. Tot op een zeker moment (maanden later) we allemaal een reallife ontmoeting tussen mijn man en haar aan durfden. Denk nou niet dat dat eenvoudig was en helemaal eenvoudig zal dat ook nooit worden. dat hoeft ook helemaal niet want in welke relatie dan ook is communicatie de key. Dus ook in deze. 

Regels maken, Regels breken, Praten Praten Praten...

In de loop van de Jaren zijn we een sterke 3 eenheid geworden. Ondanks zij en ik elkaar niet in reallife kennen omdat dat wel iets TE confronterend zou kunnen zijn. Spreken we elkaar met en zonder tussenkomst van mijn man via de email. We zijn heel verschillend maar kwa levens overtuigingen dan weer helemaal niet zo verschillend. Wat zorgd dat we soms regels maken en soms regels breken. 

Wat deze relatie vooral heeft gedaan in het huwelijk met mijn man is rust brengen. Doordat hij zijn mand vol eieren (op welk relationeel vlak dan ook) kwijt kan, is zijn lichamelijke en psychische spanning gedaald. Waardoor ik veel minder last heb van angst. En intimiteit tot op zekere hoogte voor mij haalbaar is geworden. De ruzies om niets zijn vrijwel niet meer aanwezig en het leven samen is weer net zo leuk als toen we elkaar net kenden. 

Niet voor iedereen weggelegd...

Ik vind wel dat ik even een grote disclaimer moet zetten onder dit verhaal. DIT IS MIJN VERHAAL. Een relatie als deze is zeer zeker niet voor iedereen weggelegd. Je moet namelijk verdomde steving in je schoenen staan, Weten wat je zelf echt wil en nodig hebt en je liefde voor je partner(s) moet zuiver zijn. Dit soort relaties kan alleen slagen als alle betrokken partijen er voor de volle 100% achter staan en er zonder boze ogen naar elkaar wordt gekeken als dingen niet zo gaan of zijn als iemand zou willen. Je moet frustraties en of bedenkingen onderling open en eerlijk kunnen bespreken en geen persoon uit de driehoek mag OOIT tussen de andere twee ingezet worden als schild of wapen! 

Persoonlijk weet ik inmiddels dat ik nooit echt in monogamie heb geloofd. Ik geloof niet dat de mens van nature een Monogaam dier is. We hadden nooit als mensen de wereld kunnen bevolken en overheersen als we van nature trouw zouden zijn aan maar 1 partner per leven. Monogamie en Polygamie zijn bewuste keuzes die een mens alleen voor zichzelf kan en mag maken. Je bent ondanks huwelijk NOOIT het bezit van de ander.