Over Maladaptive daydreaming

- Wat is Maladaptive Daydreaming.

De term van dit fenomeen is gegeven door Professor Eli Somer een Israëlisch Trauma Psychiater, die tijdens zijn werk merkte dat patiënten er tijdens consulten soms niet echt bij waren met hun gedachten, soms letterlijk wegdroomden. en tijdens zijn onderzoek daarnaar ontstond de term Maladaptive Daydreaming (maladaptieve dagdromen).

Een vorm van dagdromen die zo "verslavend" werkt dat het uiteindelijk het hele leven van een patient verstoord. Volgens zijn (Prof. E. Somer) onderzoek wordt deze "techniek" door de hersenen gebruikt om te kunnen ontsnappen aan traumatische gebeurtenissen en of herinneringen. je gaat er als het ware in twee werelden van leven. de echte wereld en je droomwereld. en door dat die droomwereld veel veiliger aanvoelt breng je steeds meer tijd door in je droomwereld. Wie nu denkt "dat klinkt als dissociatie" die heeft gelijk wat mij betreft. tot ik het woord en de betekenis van Maladaptive daydreaming leerde kennen (omstreeks 2008) voelde mijn daydream, als het hebben van een andere persoonlijkheid (wat we nu kennen als DIS). maar wat iemand met DIS niet kan is bewust switchen van persoonlijkheid (bij DIS gaat die switch onbewust met triggers, en ik kon die switch wel bewust maken.

Maladaptive Daydreaming is (nog) NIET erkend als psychiatrische stoornis en staat niet vermeld in de DSM5 en of de ICD10 handboeken.    

-Maladaptive Daydreaming/Mijn Verhaal.

Mijn verhaal van Maladaptive daydreaming, begint in de zomer van 1993. Mijn ouders gescheiden (1989), mijn moeder hertrouwd, mijn vader een nieuwe (duitse) partner. (extreem) gepest worden op school en daarbuiten, door mijn vader als huissloof worden behandeld, door meerdere mannen misbruikt sinds ik 6 was. 

Echte oprechte veiligheid was in mijn leven ver te zoeken.

Dat jaar van 1993 maakte ik via mijn stiefzusje (voor haar privacy noem ik haar hier even Johanna), kennis met de Boygroup Caught in the act. een groep samengesteld door producer Cees van Leeuwen, die bestond uit Lee Baxter, Benjamin Boyce, Eloy de Jong en Bastiaan Ragas. De groep was vooral in Duitsland een mega hit. Johanna was iets jonger dan mij en viel zoals een echte tiener betaamd als een blok voor deze groep. wat ik echter niet voorzag toen ik uit beleefdheid met haar de video's bekeek, is dat ook ik als een blok zou vallen. wat uiteindelijk leidde tot mijn leven met Maladaptive daydreaming.

Die zomer dus in 1993 waren Johanna en ik met onze ouders op vakantie in duitsland waar onze stacaravan op een camping aan een groot meer stond. We brachten onze dagen samen door zwemmend en spelend. zo ontstond er een rollenspel over onze zo geliefde groep en de denkbeeldige Nicolle. In ons spel werd een heel verhaal geweven over dat Nicolle een meet en greet prijs won met Caught in the act en dat tijdens die meet en greet bleek dat Nicolle een gewelddadige stiefvader had en dat de "Jongens" haar beschermden.  (mijn stiefzusje wist net als de rest van mijn omgeving niet van het misbruik dat in mijn echte leven gaande was. ik weet niet eens of ze wist dat ik zo gepest werd). voor Johanna was dit gewoon een leuk spelletje, maar ik ontdekte al snel bij mezelf dat ik niet net als haar zomaar even uit dat spel kon stappen.

In mijn hoofd ging dat verhaal door en ben ik kort na die zomer begonnen schrijven aan een boek met dat verhaal als leidraad. zo werd dat verhaal steeds meer geïntegreerd in mijn leven. Mijn focus lag in die tijd op Lee Baxter (binnen de groep gekarakteriseerd als het verlegen rustige type van de groep), Voor Johanna was Benjamin boyce (gekarakteriseerd als de stoerste en atletischte) idool. in mijn boek (en in het spel dat daarbuiten door liep in mijn hoofd en leven) lag de focus dus voornamelijk op de relatie tussen Nicolle en Lee. Hoe langer dit "spel" doorging hoe meer en meer Nicolle een deel van mij werd. Hoe meer ze in mijn leven aanwezig was. zodra ik ook maar even niets hoefde te doen, ging mijn hoofd weer met me aan de haal en als ik om wat voor reden dan ook terug werd gehaald (de telefoon ging, ik moest naar school, therapie sessies, enz) naar de werkelijkheid wilde ik veel liever meteen terug naar mijn andere wereld. Maar ook tijdens de dagelijkse activiteiten waren Nicolle en de jongens niet ver weg. Zo "hielp" Nicolle me door "het even over te nemen van me" als het op school even niet goed leek te gaan. of zat ik tijdens de pauzes of tijdens lessen te wachten tot ik de jongens zou zien. soms "zag" ik ze zelfs en voerde ik in mijn hoofd hele gesprekken met hen. 

Pas een hele poos na het krijgen van de relatie met mijn huidige man, begon Nicolle steeds meer naar de achtergrond te verdwijnen. maar helemaal weg is ze nooit geweest. en ik weet ook niet of ze ooit helemaal weg zal gaan. 

Maar ik kan nu met haar leven zonder mijn echte wereld helemaal kwijt te raken. en ze verstoord niet meer langer de connecties die ik met mensen in mijn echte wereld aan durf te gaan.